انواع و تاریخچه دوچرخه های کوهستان

از زمانی که اولین دوچرخه‌ها برای رانندگی در خیابان‌های شهر به اندازه کافی خوب شدند، مردم شروع به آزمایش آن‌ها بر روی همه سطوح ممکن کردند.راندن در مناطق کوهستانی و خشن کمی طول کشید تا اینکه در بین مردم عادی و محبوب شد، اما این موضوع باعث نشد دوچرخه‌سواران حتی اولین مدل‌های دوچرخه‌ها را روی سطوح غیرقابل آمرزش آزمایش کنند.اولین نمونه هایدوچرخه سواريدر زمین‌های سخت از دهه 1890 زمانی که چندین هنگ نظامی دوچرخه‌ها را برای حرکت سریع‌تر در کوه‌ها آزمایش کردند.نمونه هایی از این سربازان بوفالو از ارتش ایالات متحده و سوئیس بودند.در چند دهه اول قرن بیستم، خارج از جادهدوچرخهرانندگی یک سرگرمی نسبتا ناشناخته برای تعداد کمی از دوچرخه سواران بود که می خواستند در ماه های زمستان تناسب اندام خود را حفظ کنند.سرگرمی آنها در دهه 1940 و 1950 با یکی از اولین رویدادهای سازماندهی شده در حومه پاریس که در آن گروه هایی متشکل از 20 راننده از مسابقاتی که بسیار شبیه به دوچرخه سواری کوهستان مدرن امروزی بود، برگزار شد، به ورزش رسمی تبدیل شد.در سال 1955 انگلستان سازمان دوچرخه سواران خارج از جاده خود را به نام "The Rough Stuff Fellowship" تشکیل داد و تنها یک دهه بعد در سال 1956 اولین مدل رسمی "دوچرخه کوهستان" در کارگاه دوچرخه سوار اورگان D. Gwynn ایجاد شد.در اوایل دهه 1970، دوچرخه های کوهستان توسط چندین تولید کننده در ایالات متحده و بریتانیا شروع به تولید کردند، عمدتاً به عنوان دوچرخه های تقویت شده که از قاب های مدل های جاده معمولی ساخته شده بودند.

تنها در اواخر دهه 1970 و اوایل دهه 1980 اولین دوچرخه های کوهستانی واقعی به وجود آمدند که از ابتدا با لاستیک های تقویت شده، سیستم تعلیق داخلی، فریم های سبک وزن ساخته شده از مواد پیشرفته و سایر لوازم جانبی ساخته شده بودند که در هر دوی آنها رایج شد.موتورسیکلتموتور کراس و افزایش محبوبیتBMXبخش.در حالی که سازندگان بزرگ تصمیم گرفتند این نوع دوچرخه ها را تولید نکنند، شرکت های جدیدی مانند MountainBikes، Ritchey و Specialized راه را برای محبوبیت باورنکردنی این دوچرخه های "تمام زمین" روشن کردند.آنها انواع جدیدی از قاب‌ها را معرفی کردند، دنده‌هایی که تا 15 دنده را برای رانندگی آسان‌تر در بالای تپه و روی سطوح ناپایدار پشتیبانی می‌کردند.

در دهه 1990، دوچرخه های کوهستانی به پدیده ای جهانی تبدیل شد که رانندگان معمولی از آن ها در همه نوع زمین استفاده می کردند و تقریباً همه تولید کنندگان در تلاش برای تولید طرح های بهتر و بهتر بودند.محبوب‌ترین سایز چرخ‌ها 29 اینچ شد و مدل‌های دوچرخه در بسیاری از دسته‌های رانندگی - کراس کانتری، سراشیبی، سواری رایگان، تمام کوهستانی، آزمایشی، پرش خاکی، شهری، سواری در مسیر و دوچرخه‌سواری کوهستانی از هم جدا شدند.

قابل توجه ترین تفاوت بین دوچرخه کوهستان و معمولیRدوچرخه های اودوجود سیستم تعلیق فعال، لاستیک‌های دستگیره‌ای بزرگ‌تر، سیستم دنده قدرتمند، وجود ضریب دنده‌های پایین‌تر (معمولاً بین 7-9 دنده در چرخ عقب و حداکثر 3 دنده در جلو)، ترمزهای دیسکی قوی‌تر، و چرخ و لاستیک بادوام‌تر. مواد.رانندگان دوچرخه کوهستان خیلی زود نیاز به پوشیدن وسایل حفاظتی (قبل از دوچرخه سواران حرفه ای جاده) و سایر لوازم جانبی مفید مانند کلاه ایمنی، دستکش، زره بدن، پد، کیت کمک های اولیه، عینک، ابزار دوچرخه، چراغ های پرقدرت برای رانندگی در شب را پذیرفتند. ، سیستم های هیدراتاسیون و دستگاه های ناوبری GPS.دوچرخه کوهستاندوچرخه سوارانکسانی که در زمین های خشن رانندگی می کنند نیز تمایل بیشتری به آوردن ابزار تعمیر دوچرخه با خود دارند.
مسابقات دوچرخه سواری کوهستانی کراس کانتری به طور رسمی در بازی های المپیک در تابستان 1996 برای مسابقات مردان و زنان معرفی شد.